تامین مالی حوزه سلامت و بهداشت در ایران از یک مدل چندگانه بهره می گیرد که در آن دولت, بیمه ها و بیماران به طور هم زمان هزینه های بهداشتی و درمانی را متقبل می شوند. علی رغم مخارج گسترده دولت و پرداخت برخی هزینه ها توسط بیمه ها, سهم پرداخت از جیب بیماران قابل توجه بوده و لذا حمایت از بیماران امری ضروری است. یکی از روش های تامین مالی بیماران اختصاص تسهیلات بانکی است که در بانک های کشور از طریق قرض الحسنه انجام می گیرد. ازآنجاکه بانک ها به دلیل حفظ منافع شان, تمایلی به اعطای تسهیلات قرض الحسنه ندارند عملا این شیوه از تامین مالی رونقی ندارد و در بسیاری از موارد بیماران با دریافت وام هایی غیر از درمان, به رفع نیازهای خود مبادرت می ورزند که درواقع نوعی صوری سازی محسوب می شود. هدف از مقاله حاضر ارایه یک مدل به منظور رفع این نقیصه در نظام تامین مالی سلامت است. این مدل با استفاده از روش تحلیلی-توصیفی و مقایسه تطبیقی به گونه ای ارایه می شود که علاوه بر تامین منافع بانک ها, پاسخگوی نیازهای درمانی متقاضیان تسهیلات نیز باشد. نتایج نشان می دهد تنوع نیازهای پزشکی در قالب خدمات تشخیصی, خدمات درمانی, خدمات پرستاری و پرستاری در منزل سبب شده است که به طیف متنوعی از عقود بانکی نیاز باشد. انطباق نیازهای پزشکی با عقود بانکی نشان می دهد که تسهیلات جعاله, مرابحه (فروش اقساطی), استصناع و اجاره به شرط تملیک می تواند در تامین نیازهای درمانی مورداستفاده قرار گیرد. سه بازیگر اصلی مدل بانک, بیمار و بیمارستان هستند و مکانیسم ارتباطی آن به گونه ای طراحی شده که از کژمنشی و کژگزینی جلوگیری نماید.