یکی از شیوه های ارزشمند در اقتصاد اسلامی برای تامین مالی طر ح های کوچک و نیازهای اساسی بهره گیری از ابزاری به نام قرض الحسنه می باشد و از سویی با توجه به رشد قارچ گونه و گسترش بانکها و موسسات مالی و اعتباری از لحاظ کمی باتاسیس شعب فراوان در سراسر کشور در نظام اقتصادی کشور ؛ افراد حقیقی و حقوقی برای تامین مالی طرح ها و نیازهای خود اقدام به این سیستم اقتصادی می کنند که این عمل بعد از عدم توفیق قرض گرفتن از دوستان و آشنایان می باشد واین سوال مطرح می شود چرا در ابتدا سراغ آشنایان می روند در پاسخ باید گفت برای اینکه بتوانند بصورت قرض الحسنه دریافتکنند و هزینه بهره بانکی را متحمل نشوند و در مقابل به دلیل نبود منابع کافی و اثر بخش قرض الحسنه مجبور به تسهیلات با نرخ سود بانکی بالامی شود ؛ اما نیازهای ضروری از قبیل ازدواج ،مسکن و اشتغال در جامعه امروز احساس می شوند باتسهیلات با نرخ های موجود امکان پذیر نمی باشد . لذا باید نسبت به تجهیز و تقویت منابع قرض الحسنه درصدد تفکر و الگوی اقتصادی بود که دراین مقاله سعی بر اینست راهکاری را ارائه نمود براساس تحقیقی به روش اقدام پژوهشی و مطالعات غیر میدانی و کتابخانه ای براساس اختصاص نرخ توسعه منابع قرض الحسنه که بخش و درصدی ناچیز اصل تسهیلات بانکیبه صورت سپرده های قرض الحسنه جهت تقویت افزایش منابع قرض الحسنه غیر قابل برداشت می شود و در موعد آخرین سر رسید پرداختی به صاحبان تسهیلات بانکی عودت داده و قابل برداشت می باشد تا بتواند گام کوچکی از این مسئله برای رفع نیازهای ضروری در یک اقتصاد و با گسترش رفاه و عدالت اقتصادی همسو باشد.