در گذشته عقیده بر این بوده است که مانع اصلی توسعه و پیشرفت کشورهای توسعه نیافته, کمبود سرمایه است و به این دلیل کشورهای توسعه نیافته در دور باطل توسعه گرفتار می شوند و هیچ راهی جز انباشت سرمایه و ثروت برای خروج از این دور باطل وجود ندارد. اما نگرش امروز نگرشی کاملا متفاوت است, به طوری که وجود سرمایه شرط لازم برای توسعه است نه شرط کافی ؛ زیرا کشورهای در حال توسعه ای که از خود منابع طبیعی و ثروتهای خدادادی و سرمایه اندکی داشتند, ثابت کردند که با همین سرمایه اندک می توان به توسعه و پیشرفت رسید. یکی از راهکارهای مناسب برای دستیابی به توسعه و پیشرفت اقتصادی, به کارگیری نظامهای مالی کارا جهت به جریان انداختن سرمایه های راکد و اندک در جامعه است, زیرا این نظامها به واسطه کارکردهای اساسی خود, یعنی گردآوری پس اندازها از منابع متنوع خصوصی و هدایت آنها به سرمایه گذاری های تولیدی و مولد و نه صرفا درآمدزا, ضمن روان کردن مبادلات کالاها و خدمات, باعث کاهش ریسک و هزینه های تامین سرمایه می شوند و در نهایت, به واسطه تراکم سرمایه و نوآوریهای فنی, آثار درخور توجهی بر ایجاد فرصتهای جدید شغلی و افزایش ظرفیتهای درآمدی می گذارند.در این مطالعه سعی خواهد شد با مروری گذرا بر عملکرد و تجربه موفق سایر کشورها, بویژه تجربه گرامین بانک بنگلادش و صندوق قرض الحسنه روستایی در ایران, با مقایسه نسبتهای نفوذپذیری, خودکفایی مالی, ارزش سپرده به وامها, ارزش افزوده به اعتبارات پرداختی و ارزش افزوده به تعداد کارکنان در دو موسسه مالی یاد شده راهکار مناسبی برای رفع مشکلات تامین مالی خرد در روستاهای ایران ارایه شود. بنابراین, هدف این تحقیق شناخت مزایا و معایب هر کدام و ارایه یک الگوی کاربردی و پیشنهادی برای کشورمان است. نتایج تحقیق نشان می دهد که شاخصهای نفوذپذیری, خودکفایی مالی و ارزش افزوده به اعتبارات پرداختی مربوط به صندوقهای قرض الحسنه روستایی ایران به مراتب کمتر از این شاخصها در مورد گرامین بانک بنگلادش است.